بررسی بازی TMNT: Shredders Revenge
آیا لاک‌پشت‌های نینجا علاوه بر شردر توانسته اند طلسم بازی‌های بد این مجموعه را بشکنند؟ در ادامه با بررسی بازی TMNT: Shredders Revenge با ما همراه باشید.
به عنوان کسی که ساعت‌های زیادی از کودکی‌ام با تماشای سریال لاک‌پشت‌های نینجا از پلتفرم‌های مختلف، بازی با عروسک‌های این 4 برادر و البته تجربه بازی‌های نسبتا بی‌کیفیت این مجموعه روی PC گذشته برایم کمی دشوار است که نگاهی کمی و از جنس عدد به این مجموعه داشته باشم. اکثر جوانان و نوجوانان امروزی و حتی والدین آن‌ها خاطرات زیادی با این مجموعه دارند. دوبله افسانه‌ای شرکت‌های پخش سی دی که هنوز هم لاک‌پشت‌های نینجا را به یکی از بهترین محصولات دوبله شده در ایران بدل کرده تا صداپیشگی متفاوت و جذاب صدا و سیما البته کمی با چاشنی سانسور همگی حالا بخشی از خاطرات جوانان امروز این مرز و بوم شده است.
احتمالا بسیاری از شما مانند من بسیاری از پس اندازهای خود را صرف سی دی‌های این مجموعه کرده اید و بلافاصله با دیدن عکس لاک‌پشت‌های نینجا تمایل داشتید تا بازی‌های این مجموعه را هم تجربه کنید. اما متاسفانه سال‌هاست که ستاره بخت و اقبال این 4 خزنده از دنیای ویدیوگیم غروب کرده و اغلب عناوینی که تحت عنوان TMNT عرضه می‌شد، بازی‌هایی فن سرویس و کاملا مبتنی بر فیلم و یا سریال بوده که در عرضه خود به عنوان یک بازی ویدیویی ناتوان بوده و اغلب هم از دیدگاه منتقدان و طرفداران و هم از جنبه مالی شکست خوردند.
این بار استودیو داتمو وظیفه ساخت بازی را بر عهده گرفته که به خوبی توانست تا Streets of Rage 4 را مدرن کرده و در قالبی جدید به همراه DLCهای جذاب عرضه کند. حالا همه چیز دست به دست هم داده تا با کمک استودیو تریبیوت گیمز لاک‌پشت‌های نینجا بار دیگر از مخفی‌گاه خود بیرون بیاییند و با شرارت و «شردر» مبارزه کنند. عنوانی جذاب و دوست داشتنی که شاید عیب‌هایی داشته باشد، اما هم یادآور شخصیت‌هایی دل نشین است و هم سری به سال‌های دور ویدیوگیم زده و به ما یادآوری می‌کند که از کجا به کجا رسیده ایم.
این بازی در سبک Beat ‘em Up است، بنابراین نمی‌توان از آن توقع داستان پردازی عجیبی داشت. طبق معمول لاک‌پشت‌های نینجا وظیفه دارند تا با «شردر»، «کرانک» و افراد آن‌ها در کوچه و خیابان و پشت‌بام‌ها مبارزه کنند و نیویورک را از چنگال آن‌ها نجات دهند. البته که داستان بازی به معنای واقعی کلمه همین جمله قبل است و کات سین‌های بازی واقعا برای چنین اثری هم کوتاه به نظر می‌رسند. «شردر» این بار به برج آزادی حمله می‌کند و این نبردها و تعقیب و گریزها در جای جای نیویورک ادامه دارد.
هر چقدر که بازی داستان محدود، کلیشه‌ای و کوتاهی دارد (همانطور که گفتیم این مورد عیب بازی تلقی نمی‌شود)، گیم‌پلی بازی پخته، بالغ و سرگرم‌کننده است. اگر حتی مثل من بازی‌های این سبکی را روی کنسول‌های دوستان و آشنایان بازی کرده باشید، متوجه می‌شوید که بازی تا چه حد توانسته فرمول موفق بازی‌های آن زمان را تکرار کند. در آن زمان بازی‌های این سبکی با نام‌هایی نظیر «شورش در شهر» و «شورش در کشتی» و … طرفداران زیادی در بین مردم کشورمان داشتند و TMNT به خوبی توانسته تا از فضای آن بازی‌ها الهام بگیرد.
با اینکه تجربه Streets of Rage در تلویزیون‌های کوچک قدیمی با انتخاب کاراکترهایی که نامشان را هم نمی‌دانستیم لذت بیشتری داشت، اما تجربه چندنفره TMNT: Shredder’s Revenge هم خالی از لطف نیست و می‌تواند شما و دوستانتان را به دهه‌های گذشته برگرداند. شما می‌توانید به مانند سال‌ها پیش با یکدیگر سر انتخاب لاک‌پشت‌ها کل کل کنید و خلاصه که حسابی با Shredder’s Revenge خاطره بازی کنید. همانطور که گفتیم گیم‌پلی از نقاط قوت بازی به شمار می‌رود و تنوع خاصی در طراحی کاراکترها به چشم می‌خورد.
در ابتدا شما می‌توانید علاوه بر 4 لاک‌پشت، «استاد اسپیلینتر» و «آپریل اونیل» را هم انتخاب کنید که هرکدام ویژگی‌های منحصر بفردی دارند. پس از اتمام بازی هم یکی از کاراکترهای مورد علاقه‌ام از این مجموعه (کیسی جونز) به بازی اضافه می‌شود که می‌تواند بسیاری را ترقیب به تجربه مجدد بازی کند. علاوه بر تفاوت‌های ظاهری هر کاراکتر سه فاکتور مهم دارد: 1. قدرت 2. سرعت 3. برد حملات. متناسب با سلاح و فیزیک هر کاراکتر این امتیاز دهی‌ها متفاوت بوده و بازی به خوبی حس تغییر پس از تعویض کاراکتر را منتقل می‌کند. البته این تغییرات آنقدر زیاد نیستند که مجبور باشید بازی را با کاراکتر اولیه خود به اتمام برسانید.
دشمنان در بازی از تنوع خوبی برخوردار هستند و بسته به سلاحی که در دست دارند سبک مبارزه خاصی دارند. باس‌فایت‌ها اکثرا ترکیبی از افراد مختلف شردر هستند که در انتهای هر مرحله با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم و به راحتی می‌توان آن‌ها را از یکدیگر تمیز داد. اما یکی از مشکلات بازی اینجاست که تقابل با دشمنان عادی تا اواسط بازی جذاب است و پس از آن به شخصه فقط منتظر پخش شدن موزیک باس‌فایت بودم. به نسبت مدت زمان بازی و از نظر کمی شاید تعداد این دشمنان کافی به نظر برسد، اما بازی در عمل نتوانسته تا هیجان بازی را تا انتها حفظ کند و شاهد افت بازی به خصوص در یک سوم پایانی هستیم.
بازی طراحی بصری هوشمندانه‌ای دارد و سعی کرده تا با بازگرداندن پیکسل‌ها به صفحه نمایش، هم کار خود را راحت کند و هم حس نوستالژی مخاطبان را برانگیخته کند. علاوه بر طراحی خاطره انگیز شاهد قرار دادن جزئیات محیطی جالبی در بازی هستیم که من را به یاد جزئیات محیطی Max Payne 1 انداخت که تاثیری در بازی نداشتند، اما واقعا لذت بخش بودند (اکثر گیمرها در Max Payne شیرهای آب را باز میکردند، تلویزیون و ماشین لباس شویی را روشن میکردند و …). بازی شوخی‌های ریزی را هم در خود جای داده که می‌تواند برای لحظه‌ای لبخند بر لب شما بیاورد و ساعات شادی برایتان رقم بزند.
نوبتی هم که باشد، نوبت می‌رسد به موسیقی بازی! در بازی‌های سینماتیک امروزی که داستان حرف اول را می‌زند، گرافیک فنی و گیم‌پلی درگیرکننده شده و شاهد کات سین‌های پر دیالوگ و طولانی هستیم، موسیقی می‌تواند نقطه اوج بازی باشد. در آثار پلتفرمر و beat ‘em up اما قضیه کمی فرق می‌کند و موسیقی پل ارتباطی بین شما و دنیای بازی است.
نقطه اوج Shredders’ Revenge اما موسیقی‌های آن است که ممکن است جایزه بهترین موسیقی سال را هم برای این بازی به ارمغان بیاورد. بازی قطعات مختلفی دارد که برخی یادآور beat ‘em upهای کلاسیک و قدیمی هستند و برخی موزیک‌های لایسنس شده گروه‌های مشهور هستند. درگیرکنندگی موزیک این بازی به قدری بود که به شخصه چندین ترک از آلبوم این بازی را به پلی‌لیست خودم اضافه کردم.
شاید بزرگ‌ترین نقطه ضعف بازی در ابعاد و اندازه‌هایش است. البته اشتباه نکنید! نقشه هر مرحله به قدر کافی وسعت دارد و محیط‌های مختلفی به شما نمایش می‌دهد. مشکل اصلی اینجاست که به پایان رساندن بازی اگر مثل من مهارت کمی داشته باشید، به زحمت از 3 ساعت تجاوز می‌کند. به هنگام تجربه چند نفره ممکن است این عدد تا 90 دقیقه هم پایین بیاید و در کل این اثر نمی‌تواند زمان زیادی از شما بگیرد.
نتیجه گیری
TMNT: Shredders’ Revenge ادای احترامی هم به فرانچایز لاک‌پشت‌های نینجا و هم به آثار beat ‘em up قدیمی است که می‌تواند چندین ساعت مفرح برایتان به ارمغان بیاورد و تجربه چندنفره فوق‌العاده‌ای در اختیارتان بگذارد. این اثر یک بازی 25 دلاری است و می‌توان گفت که به نسبت ارزش خریدن را دارد، اما اگر قصد خرید Game Pass دارید پیشنهاد می‌کنیم تا آن زمان برای تجربه بازی صبر کنید. (بازی از روز عرضه بر روی Game Pass بوده است)
امتیاز: 8
نویسنده: علیرضا روستائی