پلی استیشن

پلی استیشن؛ دروازه ورود به دنیای بازی

به جرات می‌توان گفت که برند سونی، محبوبیت فراوانی در دنیای بازی‌های ویدیویی داشته است. این سری کنسول‌های بازی، توسط شرکت سونی عرضه شدند و از سال 1994 تا به امروز توانسته‌اند جای خود را در دل گیمرهای سراسر جهان باز کنند و با آن، تجربه‌های مختلف را به چشم ببینند.

پلی استیشن از اولین نسخه خود تا به حال توانسته است با فناوری‌های نوین و نوآورانه، تجربه‌ی گیمینگ را به سطح بالاتری برساند؛ از شروع انقلاب بازی‌های سه‌بعدی، تا به‌دست گرفتن کنترل بازار به لطف ویژگی‌های جذاب، تا عرضه کنسول‌های قدرتمند و البته عرضه بازی‌هایی با داستان‌های فوق‌العاده و گیم‌پلی بی‌نظیر، این سری از کنسول‌ها همواره توجه و تحسین را به خود جلب کرده است. طبیعتا این برند در مسیر خود شاهد فراز و نشیب‌های زیادی بود و به همین بهانه، قصد داریم در این مقاله به بررسی جزئیات تاریخچه‌ی پلی‌استیشن بپردازیم.

ایستگاه اول: پلی استیشن 1، حاصل یک خیانت

ممکن است همه این داستان را شنیده باشید، اما هربار که به آن اشاره می‌کنیم، به این موضوع پی می‌بریم که چگونه یک حرکت بیزنسی به ظاهر ساده، موجب خلق شدن یکی از بزرگترین قطب‌های دنیای بازی‌های ویدئویی شد. حدود دهه 80 و 90 میلادی، نینتندو نقش یک بازیکن اصلی در حوزه گیمینگ را ایفا می‌کرد و به لطف افزایش روز افزون کنسول بازی NES و البته بازی بسیار شاخص سوپر ماریو، یکه‌تازی می‌کرد.

در طرف دیگر ماجرا، سگا نیز موفق شده بود تا با عرضه سگا جنسیس و البته بازی سونیک، به تهدید مهمی برای نینتندو تبدیل شود. حال حدود چند هزار کیلومتر دورتر از کشورمان، شرکت ژاپنی نینتندو در سال 1991، تصمیم می‌گیرد که با همکاری یک شرکت ژاپنی دیگر یعنی سونی، یک وسیله جانبی برای SNES تولید کند تا به کمک آن، بتواند از اجرای CD پشتیبانی کند.

تکنولوژی کارتریج‌ها تقریبا قدیمی شده بود و استفاده از CD درحال افزایش بود، چرا که کیفیت بهتری داشت، هزینه مناسبی برای تولید داشت و البته فضای بسیار بالاتری را در اختیار سازنده قرار می‌داد. بنابر این دو شرکت ژاپنی با یکدیگر همکاری را آغاز می‌کنند، اما درست زمانی که سونی از همکاری با این شرکت خوشنود بود، نینتندو ناگهان اعلام کرد که به‌جای سونی، فیلیپس را به عنوان همکار خود برای توسعه این محصول انتخاب کرده است؛ این موضوعی سونی را در میان تحقیقات بدون نتیجه فراوان تنها گذاشت و به ظاهر، گزینه‌ای به‌جز اتمام پروژه وجود نداشت.

بنابر تصمیم برخی از افراد سرشناس در شرکت سونی، ژاپنی‌ها تصمیم گرفتند که تسلیم این موضوع نشوند و به توسعه این محصول در قالب یک کنسول بازی مجزا ادامه دهند. سونی در آن زمان به نوعی نماد سرگرمی به شمار می‌رفت؛ از واکمن تا دوربین‌های هندی‌کم و تلویزیون‌های بزرگ، همگی حاصل تلاش‌های سونی بود، بنابراین تصمیم بر آن شد که به حوزه سرگرمی و کنسول‌های بازی نیز وارد شوند؛ حوزه‌ای که به نظر می‌رسید بخش سوددهی برای این شرکت باشد.

بنابراین سونی در سال 1994، به صورت رسمی از اولین کنسول بازی خود به نام پلی استیشن رونمایی کرد. پلی استیشن یکی از اولین کنسول‌ های بازی‌ای بود که از CD و بازی‌ های سه‌بعدی پشتیبانی‌ می‌کرد، چیزی که تقریبا هیچ‌کدام از رقبا حتی نمونه نزدیک به آن را نداشتند. شاید امروز استفاده از CD چندان مورد عجیبی به نظر نرسد، اما برای اینکه متوجه شوید این حرکت چقدر در دنیای بازی بزرگ به شمار می‌رفته، بهتر است پلی استیشن را با نینتندو 64 مقایسه کنیم.

کنسول بازی نینتندو، همچنان از کارتریج‌های سنتی استفاده می‌کرد که تنها 64 مگابایت حافظه داخلی داشت، درحالی که CD های پلی استیشن تا 700 مگابایت حافظه در اختیار بازی ساز قرار می‌داد؛ این یعنی که بازی‌سازان فضای بسیار بیشتری برای خلق فضاهای سه‌بعدی بهتر و جهان‌های گسترده‌تر را داشتند و درست به همین دلیل، توسعه گسترده بازی‌های خارق‌العاده برای پلی استیشن شروع شد، عناوینی آنقدر بزرگ که حدود چندین سال بعد از عرضه همچنان به عنوان برخی از بهترین عناوین تولید شده در دنیای بازی‌های کامپیوتری تلقی می‌شوند.

محبوبیت چشمگیر اولین قدم سونی

طبیعتا قدرت تنها بخشی نبود که سونی در آن به‌ خوبی تصمیم‌گیری کرد. اگر نسل هشتم کنسول‌های بازی به ما چیزی آموخته باشد، این است که اختلاف حتی 100 دلار در قیمت، می‌تواند برد یا باخت شما در آن نسل از کنسول‌های بازی را رقم بزند. نینتندو به دلیل سخت‌افزار متوسط، کنسول بازی خود را 199 دلار قیمت‌گذاری کرده بود، درحالی که سگا، رقیب جدی دیگر سونی، برچسب قیمت 399 دلاری را به سگا ساترن چسبانده بود.

در این میان، سونی ناگهان با قیمت رقابتی 299 دلار به میدان قدم گذاشت. فکر می‌کنید تمامی این اقدامات درکنار یک دیگر، چه نتیجه‌ای داشت؟ طبق بررسی‌های انجام شده تا پایان ماه مارس 2005، سگا ساترن موفق به فروش حدود 9 میلیون کنسول بازی و نینتندو موفق به فروش 32.93 میلیون دستگاه نینتندو 64 شده بود. سونی، با پلی استیشن 1 که تنها اولین قدم این شرکت برای ساخت کنسول بازی بود، 102.49 میلیون دستگاه از این کنسول بازی را فروخت که تا امروز هم همچنان رقم فوق‌العاده بزرگ و حیرت‌انگیزی است.

عرضه کنسول با تعداد بالا، تولید عناوین مطرح و جذاب مانند گرن توریزمو، تیکن و کرش بندیکوت، قیمت‌گذاری رقابتی و توانایی اجرای بازی‌های سه‌بعدی با کیفیت بالا در زمان خود، همگی باعث رخ دادن چنین اتفاقی شدند.

حال بد نیست کمی درباره خود کنسول هم صحبت کنیم. پلی استیشن یک از یک پردازنده 33 مگاهرتزی و یک پردازنده گرافیکی ساخت توشیبا استفاده می‌کرد که در زمان خود یک ترکیب فوق‌العاده قدرتمند بود. سونی حدودا 6 سال بعد از عرضه نسخه اول پلی استیشن، نسخه‌ای جدید به نام PS1 را عرضه کرد که نسبت به نسل اول رنگ سفید داشت، کنترلرهای آن به صورت پیش‌فرض شامل جوی‌استیک بودند و البته ابعاد آن به شکل بسیار محسوسی تغییر یافته بود.

جالب است بدانید که اولین کنترلر پلی استیشن اصلا چیزی به نام جوی‌استیک نداشت اما در فاصله‌ای کوتاه پس از عرضه، شاهد عرضه مدل‌های دارای جوی‌استیک بودیم. طبیعتا محوریت اصلی این محصول اجرای بازی‌ بود، و از میان تمامی عناوینی که برای این کنسول عرضه شدند، عناوین گرن توریزمو، فاینال فانتزی 7، تیکن 3، کرش بندیکوت 2، تومب ریدر، رزیدنت ایول 2 و متال گیر سالید از پرفروش‌ترین بازی‌های این کنسول بازی بودند.

در کل این تاریخچه‌ای از کنسول بازی نسل اول سونی یعنی پلی استیشن بود، محصولی که تا ابد مفهوم بازی‌های ویدیویی را تغییر داد. به نظر می‌رسید که سونی از این اتفاق رضایت داشت، اما در ادامه خواهیم دید که چگونه برند پلی استیشن با اتخاذ چند تصمیم استراتژیک، توانست به بزرگترین موفقیت ممکن در این صنعت دست پیدا کند.

ایستگاه دوم: پلی استیشن 2، بزرگترین اتفاق شیرینی که برای ژاپنی‌ها افتاد

چطور می‌توان که رکورد 100 میلیون عرضه پلی‌استیشن یک را شکست و به برترین تولیدکننده کنسول بازی در کل جهان تبدیل شد؟ 20 سال به جلو می‌رویم تا بفهمیم جواب این سوال، عرضه یک کنسول بازی با قیمت قبل و بهبود چشمگیر از تمام زوایای ممکن است. پلی استیشن 2، دومین کنسول بازی سونی بود که به صورت رسمی در سال 2000 با قیمت 299 دلار روانه بازار شد.

اگر اینطور بگوییم که فرمول جذابیت پلی استیشن یک برای مردم، جلوه‌های بصری سه‌بعدی بود، برای پلی استیشن 2، علاوه بر بهبودهای چشمگیر بازی‌ها، درواقع تبدیل شدن این دستگاه به یک پخش‌کننده DVD تمام عیار است. در اوایل سال 2000، مردم عاشق تجربه‌کردن فیلم‌های مختلف روی DVD بودند و تقریبا هر کاربر به دنبال خرید یک DVD Player قدرتمند بود، اما چالشی که وجود داشت، قیمت بالای این محصولات بود، و این دقیقا جایی است که تصمیم هوشمندانه سونی اثربخش ظاهر شد.

پلی استیشن 2 درواقع علاوه بر توانایی اجرای بازی‌های ویدیویی، یک DVD Player فوق‌العاده ارزان نسبت به رقبا بود. درواقع فردی که به دنبال DVD Player بود، با خود اینگونه فکر می‌کرد که می‌تواند یک پلی استیشن 2 بخرد که هم DVD تماشا کند و هم بتواند بازی‌‌های باکیفیت انجام دهد.

سونی در ساخت پلی استیشن 2 از یک پردارنده جالب به نام Emotion Engine CPU استفاده کرده‌ بود که نسبت به پلی استیشن یک چندین برابر قوی‌تر بود و شاهد ارتقای گرافیک محسوسی بین پلی‌استیشن یک و پلی استیشن 2 بودیم. درواقع با تجربه عناوینی همچون متال گیر سالید 3، گرن توریزمو 4 و عناوین‌ این‌چنینی می‌توانید متوجه شوید که چقدر این ارتقا چشم‌گیر است.

یک ویژگی بسیار مهم پلی استیشن 2 در مقایسه با رقبا، این بود که پلی استیشن 2 می‌تواند عناوین نسل قبل خود را نیز اجرا کند. از نظر بیزینسی، این یعنی تمام افرادی که پلی استیشن 1 دارند و بازی‌های مختلف را خریداری کرده‌اند، مشتری بالقوه‌ برای پلی استیشن 2 به شمار می‌آیند و این معنایی به جز سود بیشتر و محبوبیت بیشتر پلی استیشن برای ژاپنی‌ها نداشت.

در زمینه طراحی کنترلرها، سونی سعی کرد همان فرمول نسل قبل را پیش‌بگیرد و کنترلر دوال‌شاک 2 را با ظاهر کنترلر پلی استیشن یک رونمایی کرد. اگرچه از نظر ظاهری، فرق چندانی وجود نداشت، اما سونی در واقع قابلیت حساسیت به فشار را در دکمه‌ها تعبیه کرده‌ بود و شما با فشردن محکم‌تر دکمه‌‌ها، واکنش متفاوتی را شاهد بودید. درنهایت درست مانند نسل قبل، سونی چندسال پس از عرضه پلی استیشن 2، نسخه اسلیم آن را با ابعادی بسیار باریک‌تر و جمع‌وجور‌تر روانه بازار کرد.

صعود پلی استیشن، جابجا کردن آمار فروش و ظهور رقیبی جدید

درطول عمر پلی استیشن 2، سونی به‌شکل باور‌نکردنی توانست بیش از 160 میلیون نسخه از این کنسول بازی را به فروش برساند، و جالب است بدانید هیچ کنسول بازی دیگری تا این تاریخ نتوانسته است رکورد پلی استیشن 2 را بشکند. راستی شاید بد نباشد همینجا اشاره کنیم که پلی استیشن 2 درواقع اولین پلی استیشن سونی بود که شاهد عرضه عنوان گاد آف وار بود، عنوانی که تا به امروز به عنوان محبوب‌ترین و پرسودترین بازی پلی استیشن شناخته می‌شود.

همچنین عنوان بسیار محبوب GTA San Andreas برای اولین‌بار روی این کنسول عرضه شد و همه ما می‌دانیم که این یکی از بهترین‌ عناوین عرضه شده برای پلی استیشن 2 در تمام تاریخ است. به صورت کلی، کاملا مشخص است که پلی استیشن 2 آنقدر کم‌نقص عمل‌ کرد که به پرفروش‌ترین کنسول بازی تاریخ تبدیل شده است. برای مقایسه، بد نیست اشاره کنیم که رقیب اصلی سونی یعنی نینتندو گیم‌کیوب تنها موفق به فروش 21.74 میلیون کنسول بازی شد که برای نینتندو یک تهدید جدی به شمار می‌رفت.

سگا نیز تنها 9.13 میلیون دستگاه دریم‌کست فروخت و متاسفانه شرایط آنقدر برای سگا بد بود که دیگر شاهد عرضه هیچ کنسول بازی دیگری از سوی این شرکت نبودیم. به نظر که همه چیز برای سونی خوب پیش‌ می‌رفت، اما در این میان، نام رقیب جدیدی به گوش می‌رسید… ایکس باکس.

درسال 2000 و با عرضه پلی استیشن 2، مدیرعامل سونی ادعا کرده بود که پلی استیشن آنقدر کاربردی است که می‌تواند به عنوان کامپیوتر شخصی کاربران تبدیل شود، و شاید این موضوع در ابتدا ساده به‌‌نظر برسد، اما مایکروسافت درآن‌ سال‌ها با عرضه سیستم‌عامل ویندوز سهم بسیار زیادی از بازار کامپیوترهای شخصی را به دست گرفته بود، و طبیعتا شنیدن این ادعا، ردموندی‌ها را به فکر ساخت کنسول بازی خود کرد.

ایکس باکس، درست نتیجه این اتفاق بود و اگرچه درسال اول این محصول نتوانست به فروش پلی استیشن 2 نزدیک شود، اما ایکس باکس به شکل کاملا هوشمندانه‌ای، گیمرهای حرفه‌ای را هدف گرفته بود و خود را به عنوان یک محصول کاملا مخصوص گیمرها معرفی کرده‌ بود. از نحوه نامگذاری، تا عرضه عناوینی مانند هیلو، داشتن قدرتمندترین سخت‌افزار دربین کنسول‌های نسل شش، امکان بازی‌ کردن به صورت آنلاین و چند نفره و شکل ظاهری دستگاه، همه چیز نشان می‌داد که مایکروسافت در این زمینه بسیار جدی است.

مایکروسافت درطول سال‌های 2000 تا 2006 موفق به فروش بیش از 24 میلیون ایکس‌باکس شد که با پلی استیشن اخلاف زیادی داشت، اما از دو رقیب دیگر یعنی نینتندو و سگا بیشتر بود. نسل ششم با پیروزی سونی به اتمام رسید، اما نسل هفتم، خیلی متفاوت‌تر از انتظار همگان پیش رفت.

ایستگاه سوم: پلی استیشن 3، جایی که سونی به تکاپو افتاد (درابتدا)

پس از موفقیت‌های بزرگی که با پلی استیشن 1 و 2 داشت، بیشترین اعتماد به نفس ممکن برای رونمایی از سومین پلی استیشن را داشت. البته شاید اعتماد به نفس کلمه بزرگی باشد، بهتر نیست از کلمه تکبر استفاده کنیم؟ نمی‌دانم چه کلمه‌ای مناسب است، اما با توجه به کنفرانس مطبوعاتی ناگوار E3 سال 2006، می‌توانیم به نتیجه برسیم که غرور شرکت سونی پاشنه آشیل این شرکت در زمان عرضه این کنسول بازی شد.

پلی استیشن ۳ در زمان عرضه با تکنولوژی‌های عجیب و برش‌های جدیدی پر شده بود؛ مانند پردازنده Cell، پردازنده گرافیکی NVIDIA RSX و درایو بلوری. همچنین، این اولین کنسول سونی بود که از ابتدا برای تکنولوژی HD طراحی شده بود و قابلیت HDMI و رزولوشن 1080p را پشتیبانی می‌کرد. سونی حتی با ارائه پشتیبانی برای بازی‌های پلی استیشن 2، سخت‌افزار پلی استیشن 2 را در کنسول جدیدش گنجانده بود، چراکه فناوری و تکنولوژی پردازنده پلی استیشن 3 اساسا با تمام کنسول‌های قبل (و حتی بعد خود!) کاملا تفاوت داشت و نیاز به این اقدام کاملا احساس می‌شد، اما همه این تکنولوژی‌ها برای شرکت هزینه داشتند.

اعلام قیمت 499 دلاری برای نسخه 20 گیگابایتی (و 599 دلار برای مدل 60 گیگابایتی) در جلسه مطبوعاتی E3 سال 2006، شگفتی واکنش حاضرین را به همراه داشت. شاید یادتان نباشد، اما در زمان رونمایی از پلی‌استیشن 3، مدیر بخش این برند، کن کوتاراگی، با تأکید بر این تصمیم، اصرار کرد که مردم باید ساعت‌های بیشتری کار کنند تا بتوانند این کنسول جدید را خریداری کنند!

متأسفانه برای سونی، سال اول و مدتی بعد از عرضه، به دلیل قیمت بالا و کمبود عناوین بازی مخصوص پلی استیشن 3، ناامیدی زیادی برای سونی و البته هواداران پروپاقرص این برند به همراه داشت. در این دوره حتی میم‌هایی با عنوان “پلی‌استیشن 3 بازی ندارد” در سراسر اینترنت پخش شد! یکی دیگر از مشکلات پلی‌استیشن 3 در آن زمان، این بود که توسعه بازی پلی‌استیشن 3 به‌دلیل استفاده از پردازنده Cell و هفت واحد پردازشی ترکیبی (SPU) ویژه، حتی از پلی‌استیشن 2 هم سخت‌تر بود و این موضوع برای توسعه‌دهندگان به یک کابوس تبدیل شده بود.

این واحدهای پردازشی، عملاً مشابه پردازنده‌های چندنخی یا چند هسته‌ای امروزی بودند و به توسعه دهندگان وقت زیادی برای درک آنها نیاز بود. این معماری پیچیده باعث شد که در سال‌های اول، بسیاری از بازی‌های مولتی‌پتلفرم روی ایکس‌باکس ۳۶۰ بهتر به نظر برسند. البته سونی توانست به سرعت مشکلات مربوط به پلی‌استیشن 3 را درک کند و در راستای حل آن‌ها قدم بردارد.

تصمیم پلی استیشن برای حرکت جدی در مسیر درست

در نهایت زمانی که توسعه‌دهندگان به معماری عجیب و پیچیده پلی‌استیشن 3 مسلط شدند، شاهد اتفاق شیرینی در کاتالوگ عناوین منتشر شده برای پلی استیشن سه بودیم که این استراتژی بعدها به بزرگترین نقطه قوت پلی‌استیشن تبدیل شد. سونی با همکاری استدیوهای خود، عناوین انحصاری باکیفیتی را برای پلی‌استیشن 3 عرضه کرد. این عناوین شامل مجموعه Uncharted، Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots، مجموعه Little Big Planet، Killzone 2 و The Last of Us بودند.

از آنجایی که مشکل اصلی دیگر سونی، قیمت بالای این کنسول بازی بود، به همین خاطر ژاپنی‌ها تصمیم گرفتند که تغییراتی را در PS3 اعمال کنند و به این ترتیب، پلی‌استیشن 3 در طول عمر خود چندین بازنگری هزینه‌ها را تجربه کرد. با حذف پشتیبانی از PS2 چند سال پس از عرضه با حذف سیلیکون مربوطه، سونی مدل اسلیم و سپس ارائه گزینه سوپر اسلیم را روانه بازار کرد.

این تدابیر همه منجر به این شد که پلی‌استیشن 3 در نهایت به عنوان یک پیشنهاد با قیمت مناسب‌تر شناخته شود. ترکیب قیمت مناسب دستگاه درکنار داشتن یک لایبرری قوی از بازی‌های انحصاری پلی‌استیشن 3، همگی موجب شد که پلی‌استیشن 3 بتواند تا آخر عمر خود، بیشتر از رقیب خود یعنی ایکس‌باکس 360 بفروشد.

حال قبل از اینکه به دوران هیجان‌انگیز پلی‌استیشن بپردازیم، دوست دارم کمی درباره فکت‌های جالب درباره پلی استیشن 3 صحبت کنم. آیا می‌دانستید که پلی‌استیشن 3 از لینوکس به عنوان یک سیستم عامل جایگزین پشتیبانی می‌کرد؟ این یک فکت درست است، اما سونی در نهایت به دلیل نگرانی‌های امنیتی (مانند هک) این قابلیت را حذف کرد، اگرچه سونی به‌خاطر این تصمیم در دادگاه محاکمه شد، اما در نهایت خارج از دادگاه به توافق رسید.

در زمینه طراحی دسته‌های پلی‌استیشن 3، سونی ابتدا این کنسول را با یک کنترلر به نام “بومرنگ” در سال 2005 نمایش داد که از نظر طراحی، ظاهر بسیار عجیب و دور از هویتی داشت، اما قبل از عرضه، به فرم فرمت سنتی DualShock بازگشت. کنترلرهای با ظاهر سنتی پلی‌استیشن 3 با قابلیت ژیروسکوپی به نام SixAxis عرضه می‌شدند که به گیمرها اجازه می‌داد با حرکت دادن دسته، واکنش‌های متعددی مانند حرکت یک المان در بازی اتفاق بیوفتد.

متأسفانه نسل اول این دسته‌ها به دلیل یک دادخواست توسط شرکت Immersion، از قابلیت ویبره و لرزش پشتیبانی نمی‌کردند که یک اتفاق عجیب برای کنسول بازی نسل هفتمی بود. سونی این حذف را به خاطر اینکه لرزش با سنسورهای SixAxis تداخل داشته باشد، توجیه کرد. اما در نهایت، پس از رسیدگی به امور با شرکت Immersion، سونی همزمان قابلیت لرزش و SixAxis را پیاده‌سازی کرد.

ایستگاه چهارم: پلی استیشن 4، به دست گرفتن کنترل

اغراق نیست اگر بگوییم نسل هشتم کنسول‌های بازی، یکی از مهم‌ترین و سرنوشت‌سازترین نسل‌های کنسول‌های بازی بود. در واقع، سال 2013 نقطه‌ای بود که در آن هواداران ایکس‌باکس منتظر نسخه جدید محبوب‌ترین کنسول بازی نسل هفتم یعنی ایکس‌باکس 360 بودند و هواداران سونی منتظر بودند که پس از چالش‌های فراوان پلی‌استیشن 3 شاهد محصولی درخور برند پلی‌استیشن باشند.

سونی از دوران پلی استیشن 3، دو درس اصلی را آموخته بود: عرضه دستگاه با قیمت کم و عرضه عناوین انحصاری زیاد و باکیفیت، و این دقیقا فرمول موفقیت سونی برای پلی‌استیشن 4 بود. پلی استیشن 4 با قیمت 399 دلاری و کاتالوگی از عناوین انحصاری فوق‌العاده، توانست به یکی از موفق‌ترین کنسول‌های بازی سونی تبدیل شود. پلی‌استیشن 4 از یک APU از AMD بهره‌ می‌برد که شامل یک CPU هشت هسته‌ای مبتنی بر Jaguar، گرافیک سفارشی AMD و ۸ گیگابایت حافظه RAM GDDR5 بود.

این معماری تا حد زیادی مشابه ایکس‌باکس وان بود، اما کنسول سونی گرافیک برتری از AMD و حافظه RAM سریع‌تری را ارائه می‌کرد. این معماری باعث شد که پلی‌استیشن ۴ یک کنسول بسیار مناسب برای توسعه‌دهندگان باشد و استودیوها بتوانند بدون مشکلات شروع کار کنند و عناوین بسیار خوبی را از ابتدا ارائه دهند. به عبارت دیگر، سونی این‌بار به صورت کامل متوجه شده‌ بود که باید به فکر توسعه‌دهندگان هم باشد.

تقریبا ممکن نیست که درباره پلی‌استیشن 4 صحبت کنیم، اما هیچ اشاره‌ای به عناوین انحصاری آن نکنیم. سونی در نسل هشتم و با کنسول پلی‌استیشن 4، تمام تلاش خود را کرد تا بتواند باکیفیت‌ترین وموفق‌ترین بازی‌های ممکن را برای این کنسول بازی تولید کند. این بازی‌ها شامل عناوین انحصاری مانند Uncharted 4: A Thief’s End، Horizon Zero Dawn، God of War، Marvel’s Spider-Man، Gran Turismo Sport و Ghost of Tsushima بودند.

درکنار این موارد، نکته مثبت این‌جا بود که اکثریت بزرگی از بازی‌های چندسکویی هم بهتر روی پلی‌استیشن 4 نسبت به ایکس‌باکس وان اجرا می‌شدند و این موضوع بخاطر سخت‌افزار قوی‌تر و البته‌ همچنان بهینه پلی‌استیشن 4 بود.

سونی همچنین با عرضه‌ی کنسول جدید، کنترلر DualShock 4 را با اصلاحاتی معرفی کرد که شامل یک ترک‌پد، نوار نوری در پشت دسته بازی و یک دکمه “Share” بود تا کاربران بتوانند به سرعت عکس‌ها و ویدیوها را به اشتراک بگذارند و درواقع این اولین تغییر ظاهری اساسی کنترلر پلی‌استیشن از زمان عرضه اولین کنسول بازی این شرکت بود.

سونی در سال 2016 همچنین پلی‌استیشن 4 اسلیم و پلی‌استیشن 4 پرو را روانه بازار کرد. مدل اسلیم طراحی نازک‌تر و کوچک‌تری را ارائه می‌کرد و مدل پرو نیز با پردازنده قدرتمندتر، گرافیک بهبودیافته و پشتیبانی از 4K، تجربه‌ باکیفیت‌تری را برای کاربران خاص فراهم کرد.

ماجرای فرصت‌ شناسی سونی پس از رونمایی ایکس باکس وان چه بود؟

همانطور که گفتیم، نسل هشتم به گونه‌ای شروع شد که هردو شرکت پتانسیل‌ بالایی برای موفقیت داشتند و کاربران هردو سمت به یک اندازه هیجان داشتند تا نسل جدید کنسول‌های بازی سونی و مایکروسافت عرضه شوند. مایکروسافت از انتهای نسل هفتم، تمرکز زیادی روی سرویس‌های آنلاین و استفاده از ایکس‌باکس به عنوان یک وسیله مولتی مدیای پخش تلویزیون و فیلم و سریال داشت.

بنابر این ردموندی‌ها تصمیم گرفتند که ایکس‌باکس می‌تواند چیزی فراتر از یک کنسول بازی باشد؛ دستگاهی که علاوه بر قابلیت اجرای بازی، می‌تواند فیلم و سریال پخش کند، به اینترنت وصل شود و محتوای مختلف را استریم کند و به یک هاب سرگرمی برای خانه شما (به با کینکت کنترل می‌شود) تبدیل شود، اما در هنگام رونمایی، همه متوجه شدند که مایکروسافت مسیر اشتباهی را درپیش گرفته و طرفداران بازی‌های کامپیوتری را به کلی فراموش کرده است.

اوضاع زمانی بدتر شد که فهمیدیم ایکس باکس وان برای اجرای بازی‌ها همیشه باید به اینترنت متصل باشد و امکان اجرای بازی‌های دست دوم وجود ندارد؛ این یعنی زمانی که یک دیسک بازی را خریداری می‌کنید، امکان استفاده آن روی یک کنسول ایکس‌باکس دیگر نیست. و درنهایت اصرار به استفاده اجباری از کینکت به همراه ایکس باکس، باعث شده بود که قیمت این کنسول بازی به 499 دلار برسد.

در طرف مقابل، سونی این فرصت را به سرعت شناسایی کرد و سعی کرد که با تمرکز روی آن، توجهات را کاملا سمت خود بکشد، و در آن زمان نمی‌دانستیم که این استراتژی اینقدر خوب عمل کند. درطول مراسم رونمایی از پلی استیشن 4، به صورت کاملا شفاف اعلام شد که پلی‌استیشن 4 برای اجرای بازی‌ها نیازی به اتصال دائم به اینترنت ندارد!

درست پس از بیان این موضوع، اعلام شد که پلی‌استیشن 4 محدودیتی روی بازی‌های دست دوم ایجاد نمی‌کند و زمانی که یک دیسک بازی را خریداری می‌کنید، آن کپی از بازی کاملا متعلق به شماست که می‌توانید برای خود نگه دارید، آن را بفروشید و یا به دوست خود قرض دهید. اگر تمام این‌ها برای جلب توجهات مردم به پلی‌استیشن 4 کافی نبود، سونی درنهایت نیز اعلام کرد که پلی‌استیشن 4 تنها 399 دلار قیمت دارد که 100 دلار از قیمت عرضه ایکس‌‌باکس وان بیشتر بود. درنهایت، همه این‌ها باعث شد که سونی حدودا دوبرابر ایکس باکس، پلی‌استیشن 4 بفروشد و به موفقیت برسد.

ایستگاه پنجم: پلی استیشن 5، تکیه زدن بر تاج و تخت

با وجود تمام فراز و نشیب‌ها، نوبت به جدیدترین عضو از خانواده بزرگ پلی‌استیشن می‌رسیم. آخرین کنسول سونی کنسول پلی‌استیشن 5 است که در سال 2020 عرضه شد و نماینده‌ای دیگر از پیشرفت قابل توجه در حوزه فناوری بود. با وجود اینکه پلی‌استیشن 4 پردازنده قدرتمندی در زمان خود داشت، اما در آن زمان سرعت توسعه پردازنده‌های قدرتمند آنقدر سریع شده بود که بعد از مدتی، پلی‌استیشن 4 برای توسعه‌دهندگان کمی محدودکننده به نظر می‌رسید، اما سونی با پلی‌استیشن 5 این مسئله را به شدت ارتقا داد و از یک پردازنده هشت هسته‌ای AMD Zen 2 همراه با گرافیک RDNA2 و 16 گیگابایت حافظه RAM GDDR6 استفاده کرد.

اگرچه پردازنده نقش مهمی دارد، اما شاید بزرگ‌ترین ارتقا در حوزه حافظه رخ داده باشد، زیرا پلی‌استیشن 5 از یک حافظه SSD NVMe M.2 سفارشی فوق سریع (825 گیگابایت) استفاده می‌کند. این باعث می‌شود زمان بارگیری بازی‌ها بسیار سریعتر شود، حتی در بازی‌های جهان باز.

 سونی همچنین در این کنسول جدید بر روی صدا تمرکز کرده است و فناوری Tempest Engine خود را معرفی کرده است که با استفاده از هدفون‌ها امکان ایجاد اثرات صوتی بیشتر واقع‌گرایانه را فراهم می‌کند. یکی دیگر از ویژگی‌های قابل توجه در این نسل پشتیبانی سخت‌افزاری از ردیابی نوری است که امکان ایجاد نورپردازی و اثرات بازتاب واقع‌گرایانه‌تر را فراهم می‌کند.

این تکنیک گرافیکی در کنسول‌های قبلی به این اندازه ممکن نبوده و ابتدا محدود به کامپیوترهای بازی حرفه‌ای بود. درنهایت باید یادآوری کرد که درست همانند نسل قبل، سونی برنامه‌های ویژه‌ای برای عناوین انحصاری پنجمین کنسول بازی خود دارد. بازی‌های برجسته پلی‌استیشن 5 شامل God Of War Ragnorak، Horzion Forbidden West، Spiderman 2، Final Fantasy 16 و Demons Souls می‌شود.

اگرچه ایکس‌باکس در این نسل فعالیت خوبی داشته، اما مشخص است که مردم همچنان علاقه‌ بیشتری به خرید پلی‌استیشن 5 نشان داده‌اند و جالب است بدانید تنها چندسال پس از عرضه، شاهد فروش 38 میلیون دستگاه پلی استیشن 5 بوده‌ایم. در حقیقت می‌توان به راحتی ادعا کرد که پلی‌استیشن 5 میراث تمامی تجربیاتی است که سونی درطول این چند دهه به دست آورده است و حال می‌توانیم نتیجه آن را در عملکرد عالی، طراحی کم‌نظیر و البته از همه مهمتر، عناوین بازی فوق‌العاده ببینیم.

برای اطلاعات کامل درباره گارانتی کنسول های بازی به این صفحه مراجعه فرمایید.